Dag 8 en 9 - De terugreis....

Om 16:00 stond de vlucht van Hurghada terug naar Amsterdam gepland. Stond…want daar ging iets mis. Daarover later meer.

Zoals bijna elke dag ging aan mijn kant van het bed de telefoon. De “wakeup call”.
De eerste dagen nam ik nog netjes op met “Hallo”. Maar toen al snel bleek dat onze telefoon defect was en alleen nog kon tringelen heb ik dit ritueel verkort door…oppakken en weer neergooien.

Het was 6 uur. De bus zou om 7 uur vertrekken. Genoeg tijd om je aan te kleden.
In het restaurant stonden lunchtasjes klaar met van alles erin. Water, broodjes en een assortiment aan gebakjes die zo zoet waren dat je glazuur al van je tanden knapte als je er alleen al aan rook. “Wel heel lief van ze, vond Bea”

Vanuit onze boot vertrokken wij met onze koffers, door drie andere boten heen struikelend, richting onze bus.
Daar aangekomen was er een complete chaos. Bootvluchtelingen die de Middellandse zee over steken waren nog beter georganiseerd.
Een corpulente chaotische Egyptenaar probeerde Fransen en Nederlanders van elkaar te scheiden en in de twee gereedstaande bussen te proppen.

Na heel veel gehannes en zeker een half uur later zaten wij dan eindelijk in de bus. Koffers netjes onderin. Rust….we konden gaan.
De deur ging open en de beste man kwam, een zenuwinzinking nabij, de bus in. “Is there Netherlaenders in this boes?”. “Jaaaa, klonk het. We are in the boes!”.
“You sit in other boes”……Fuck! En maar weer naar buiten om je koffers aan te wijzen.

Al met al een uur later dan gepland vertrokken wij richting Hurghada. We zouden eerst alle gasten, die nog een week resort bijgeboekt hadden, bij hun hotels afzetten. Bea en ik zouden die dag als enige twee van ons cruisegezelschap weer teruggaan naar Amsterdam. Wij waren de laatste aan de beurt.

Na ongeveer twee en een half van de vijf uur in de bus gezeten te hebben kreeg ik een SMS van Corendon. De vlucht had vertraging. Of we in het Hotel wilde blijven. We zouden twee uur later opgepikt worden.
Je voelt hem al aankomen. Die vlieger ging voor ons niet op. Die boot is allang gezonken dacht ik nog.
Wij zouden dus, in ieder geval, twee uur op de luchthaven moeten door zien te komen. Ach, wat is twee uurtjes. Bakkie koffie erbij….

Na iedereen afgeleverd te hebben moesten Bea en ik overstappen in een klein busje wat ons naar de luchthaven zou brengen. Deze switch werd ergens midden op een snelweg uitgevoerd. Wij waren inmiddels wel wat gewend dus hadden wij hier geen probleem mee. Switch ging snel.

Ik zat goed en wel toen ik merkte dat mijn telefoon niet meer in mijn broekzak zat. Shit!! Die ligt natuurlijk in de grote bus. Ik er weer uit. Ging die bus rijden. Je hebt nog nooit iemand zo snel achter een bus aan zien rennen in pakweg 45 graden. Rammend op de zijkant stopte de bus uiteindelijk en keek een verschrikte buschauffeur mij aan. “TELEFOON, hijg hijg” was het enige wat ik uit kon brengen. Gelukkig lag mijn telefoon er nog tussen twee stoelen ingeklemd.

Op naar het vliegveld…

Daar aangekomen was het heel stil bij de balie van Corendon. Ietwat te stil.
“We mogen niet inchecken, hoorde ik vanaf een bankje achter in de vertrekhal”. “Wrm nie?” vroeg ik. “Geen idee. Niemand verteld ons iets”

Om een lang verhaal kort te maken. Er waren in totaal 18 Nederlanders in de hal die, om welke reden dan ook, niet waren gewaarschuwd dat de vlucht vertraging had. De overige 250 passagiers lagen nog heerlijk aan het strand bij hun hotel.
Niemand wist iets. De Corendon afgevaardigde ook niet. Het heeft uiteindelijk nog zeven uur!!! geduurd en een heftig onder druk gezette manager van de luchthaven, voor wij te horen kregen dat er een hotel voor ons was gereserveerd. Busjes kwamen ons ophalen.

In het hotel bleek dat bijna alle passagiers daar verzameld waren en iedereen belaagde onze Corendon afgevaardigde wederom hoe nu verder. Hij wist nog steeds niks. Hij beloofde ons dat alles voor 22:00 duidelijk zou zijn. Nou, niks hoor.
Bea en ik hebben onze schouders opgehaald en vonden het wel fijn dat we nog een nachtje bleven. Wij waren bekaf want wij waren inmiddels al 14 uur in touw. Het all-inclusive hotel waar wij onder gebracht waren was prima. We zijn eerst heerlijk gaan douchen en eten. Daarna nog even aan het strand gelegen om vervolgens lekker te gaan slapen. De volgende ochtend zouden wij wel weer zien.

Die avond kreeg ik wederom een SMS met de melding dat onze vlucht om 10 uur de volgende dag zou vertrekken. Even terugrekenend zou dit betekenen dat wij om 8 uur weg zouden moeten. Dit kwam goed uit. Het ontbijt was van 7 tot 8. Beter kan het niet.

Rond 6 uur de volgende morgen hoorde ik geratel van kofferwieltjes over de paden bij onze kamer.
Dit moest was onze medereizigers zijn want niemand zou zo vroeg uitchecken. Bea kon toch niet meer slapen en ging zich rustig plamuren en verven. Daarbij spoot zij zoveel haarlak in haar haar dat er spontaan een nieuw gat in de ozonlaag boven Egypte is ontstaan. Ik ging voor de zekerheid even in de lobby van het hotel kijken.
Daar aangekomen zat de hele lobby al vol. “Ehm….wat doen jullie hier vroeg ik?”. Via via via had iemand te horen gekregen dat we uiterlijk om half zeven moesten uitchecken. We zouden om zeven uur opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan. Fijn dat iedereen hiervan op de hoogte was gebracht!! NIET!

Ik snel Bea en de koffers halen.

Poging nummer twee om naar Amsterdam te komen ging beter. Niet helemaal, want ook nu hadden wij weer een uur vertraging omdat het vliegtuig eerst niet op Schiphol mocht landen. In het vliegtuig hebben uiteindelijk alle passagiers alle drank en eten gratis gekregen. De purser zat met grote ogen te kijken toen wij haar vertelde wat wij allemaal meegemaakt hadden. Alles wat fout kon gaan was ook fout gegaan.

Het verhaal kreeg uiteindelijk nog een positief staartje toen wij hoorde dat wij twee derden van ons geld van de vakantie terug zouden krijgen. Het werd dus uiteindelijk een heel goedkope vakantie. Zo wil ik er wel meer.

Al met al hebben wij een super week gehad. Je kunt het geen vakantie meer noemen. Het was een compleet avontuur.

Je moet weten dat wij nog veel meer meegemaakt hebben. De avonden op het schip heb ik nog niet eens genoemd. Drie bruiloften op de kade en eentje midden op de snelweg. Cocktails jatten van de Fransen. En een buikdanseres en een andere artiest voor ons laten optreden vanaf een ander schip wat naast ons lag om maar iets te noemen.

Het was een avontuur om nooit te vergeten. Bea’s droom om ooit naar Egypte te gaan is volledig in vervulling gegaan en meer.

Bedankt medereizigers op de boot. Wij hadden een top reisgezelschap. Bedankt bemanning van de Magic 1 voor jullie service. Zeker toen Bea ziek was geworden. Bedankt Hassan voor je leuke verhalen en geduld met de groep "Zoon van die Nijl" En bedankt Egypte voor jullie gastvrijheid…

O ja, en bedankt purser van Corendon toen je op Schiphol met mijn portemonnee vanuit het vliegtuig achter mij aan kwam rennen.

Moet toch eens beter op mijn spullen letten. Eerst mijn telefoon. Nu mijn portemonnee…….

Bedankt allemaal!!! Tot de volgende reisblog. Geen idee nog waarheen.