Dag 5 - Abu Simbel
12 juni 2019 - Abu Simbel, Egypte
Vandaag is de dag waar wij beide toch wel naar uitgekeken hebben. Een bezoek aan de Abu Simbel tempel. Schitterend gelegen aan het meer van Nasser. Ver in het zuiden van Egypte tegen de Soedanese grens aan. Dé bekendste tempel van Ramses II en zijn wiggie Nefertari.
Ons schip lag afgemeerd in Aswan. Verder kon het niet want de Aswan dammen blokkeren de doorgang.
Voor ons betekende dit dat wij per bus naar onze eindbestemming moesten. Een rit van 300km door de woestijn. De gemiddelde middagtemperatuur was die week rond de 46 graden dus was er besloten om in de nacht te gaan rijden. We zouden dan de tempels rond 7 á 8 uur in de ochtend bereiken. Twee uur rondlopen en dan weer met de bus terug. 2 uur ’s-Nachts opstaan hadden wij er graag voor over.
Hassan kwam met zijn kussen onder zijn arm de hal van het schip in. Goed idee!! Wij dus ook snel onze kussens van onze kajuit mee gegrist.
In de bus ben ik lekker languit op de achterbank gaan liggen. Heerlijk want we zouden ongeveer 4 uur moeten rijden.
Ergens middenin de woestijn hoorde ik een knal en een hoop geratel onder mij uit het motor compartiment komen. Niet lang daarna stopte de bus langs de kant voor, wat wij dachten, even een stop om de benen te strekken. Maar nee, er was toch echt iets kapot. Heel fijn, zo middenin de woestijn.
Gelukkig was het nog vroeg dus de temperatuur hing zo rond de 28 graden. Best te doen.
Motorklep open en direct was de boosdoener gevonden. Er was een aandrijfriem van de airconditioning geknapt. Nu brak bij een aantal toch wel het angstzweet uit want zonder airco in de woestijn is het echt niet te doen. En even een andere bus laten komen is niet echt een optie.
Gelukkig zijn Egyptenaren niet voor één gat te vangen en waren zij hierop voorbereid.
Je moet weten dat de bussen, waar wij die week mee reden, er best netjes uitzien. Maar als je even verder kijkt zie je dat ze toch 15 jaar geleden vervangen hadden moeten worden. De airco doet het voor in de bus. Maar naarmate je naar achter loopt neemt de koelcapaciteit danig af. Stoelen zaten best goed. Maar kom niet aan het knopje om je zitting wat achterover te zetten. Je liep dan de kans om achterover te klappen op de schoot van de passagier achter je. Je moest in dat geval de reis vervolgen alsof je bij je tandarts in de behandelstoel zat. Rechtstreeks starend in de neusgaten van je achterbuurman of vrouw.
Staan we dan middenin de woestijn. Goed dat we niet moeten plassen....Fijn!! nu moet ik.
Terug naar de reparatie. Er ging een klep aan de zijkant van de bus open. Daarin lagen zoveel lossen onderdelen dat wij terplekke een tweede bus hadden kunnen fabriceren. Het gaf een dubbel gevoel om zoveel onderdelen te zien.
Al gauw was er een vervangende riem gevonden die met behulp van een ijzeren staaf relatief simpel door de chauffeurs geplaatst werd. Egyptische chauffeurs zijn ook monteur zei Hassan. Ik was meteen gerustgesteld……
Ik dacht dat Hassan een grapje maakte toen hij vertelde dat de chauffeur vroeg of wij de bus even wilde aanduwen. Aanduwen?!, een touringcar?!
Hassan maakte geen grapje..
Iedereen snel in de bus en gauw verder. Het werd al snel een stuk warmer toen de zon boven de horizon uitkwam.
Rond 8 uur kwamen wij aan bij Abu Simbel. Ik zag aan Bea dat ze zenuwachtig werd. Dit was haar droom vanaf dat ze een klein meisje was om hiernaar toe te gaan.
De tempel ligt in een kunstmatig aangelegde berg. Dat kwam omdat de tempel in der tijd verplaats moest worden toen de Aswan dammen aangelegd werden. Het Nassermeer (vernoemd naar de eerste premier van Egypte) wat ontstond zou de tempel hebben overspoeld. De gehele tempel is toen in stukken gezaagd en een stukje hoger opnieuw opgebouwd.
Vanaf de parkeerplaats loop je om de berg heen. Hassan vroeg om ons op zijn teken pas om te draaien. Zelfs ik kreeg een brok in mijn keel toen ik het complex zag. Zo enorm groot waren de vier beelden bij de ingang. Vier beelden die Ramses II in verschillende stadia van zijn leven afbeelden.
Hoe groot? Zooo groot.
Uitzicht vanaf de ingang van Abu Simbel
Bea zal Bea niet zijn als ze weer iets onhandigs in petto had. En ja, ook nu weer. Ze trok een slipper stuk toen ze achter een stenen trede bleef hangen. En nu?
Gelukkig kwam Sandrien "to the rescue" met een nagelknipper die ze bij zich had. Waarom iemand op dat moment een nagelknipper bij zich had laten we maar even in het midden. Ik was er blij mee want ik kon aan de slag. De eerste en waarschijnlijk ook de enige keer dat mij was toegestaan om een slippertje te maken…….
Eugène maakt een slippertje...
Na de tempel van Ramses liepen wij naar die van Nefertari. Deze lag er een klein stukje naast.
Tempel van Nefertari
De ingang kan afgesloten worden met een grote houten deur. De sleutel was van koper gemaakt en enorm. Iedereen mocht van de bewaker met de sleutel op de foto. Uiteraard ook nu weer alleen als je hem wat toestopte. Hij bekeek het maar met z’n sleutel en mocht hem van mij in zijn eigen sleutelgat stoppen. Ik was dat gebedel overal inmiddels aardig zat geworden.
Een Fransman probeerde de sleutel nog van de bewaker te kopen en begreep niet dat de tempel dan niet meer afgesloten kon worden. Ik heb het schouwspel nog even gadegeslagen hoe een Egyptenaar en een Fransman, beide geen woord over de grens sprekend, elkaar probeerde te overtuigen. En dat in die hitte. De bewaker won uiteindelijk….
Zie je de sleutel zitten?
Ik een foto van jou...jij eentje van mij
Ga daar eens staan..
Terug naar de bus lopend werden wij uiteraard weer door een souvenir steeg geleid en irritant lastiggevallen.
Nu moet je weten dat men in Egypte geen muntgeld bij de bank kan inleveren. Regelmatig duwt er dus iemand, “Change?” roepend, een hand vol euro’s onder je neus. Nu heeft het woord “Change” in het Engels twee betekenissen. Wisselen of kleingeld. Iemand bij ons in de bus dacht slim te zijn toen hij een hand kleingeld onder zijn neus geduwd kreeg. “Change?”
Hij pakte het kleingeld aan, riep “Thank you” en liep vrolijk verder. Daarover ontstond enige commotie en hij gaf het geld toch maar netjes terug. Hassan vertelde ons later dat hij de verkopers tegen elkaar hoorde zeggen: “Blijf bij die groep weg. Die sporen niet”
De truuk is dus om alles aan te nemen, vriendelijk “Thank you” te zeggen en door te lopen. Geen last meer van verkopers.
Even wat drinken voor we de bus weer gingen
Moeten we hier helemaal langs?
De reis terug naar Aswan liep voorspoedig maar duurde ruim een uur langer omdat wij verzeilt raakte in een zandstorm.
Eenmaal aangekomen bij de boot konden wij gelijk voor het avondeten aanschuiven. De boot vertrok direct voor een 300km durende reis terug naar Luxor….
Tot morgen....
