Dag 7 - Vallei van de koningen
De laatste dag van ons avontuur was er weer eentje waar wij naar uit hebben gekeken. Want vandaag stond de Vallei der Koningen op het menu. Verder gingen wij ook nog naar de indrukwekkende tempel van Hatsjepsoet en die van Ramses III (De slechtste Farao ooit)
De dag begon als vanouds met een lekker ontbijtje op het schip.
Filmpje: Kijkje waar wij aan boord aten
Na het ontbijt snel de bus in richting de Vallei der Koningen langs de Klossen van Memnon.
Hassan vertelde ondertussen het verhaal van de arbeiders die de Vallei van de Koningen gemaakt hebben. Dit waren drie families die daar, na duizenden jaren, nog steeds woonde. Hij behoorde tot één van die families. Hij is er eentje van 16 kinderen.
Later deze ochtend zouden wij een bezoek brengen aan één van deze families.
Vroem…ptsssj….ptsssj….ptsssj….en toen stonden wij stil. De versnellingsbak van de touringcar had het begeven.
“Bea!!!.....heb jij weer ergens een heilige steen van meegenomen of zo??” werd er door de bus geroepen. Dit hoorde wij gedurende deze week regelmatig als er weer eens iets mis of kapot ging..
Bea’s bijnaam was ook “Vloek van de Farao”
Eén telefoontje later kwam de bus, die voor ons reed, terug om ons op te halen. We waren namelijk vlakbij ons einddoel.
En eenzaam bleef hij achter.
De vallei was minder spectaculair dan ik verwacht had. Achteraf niet zo gek want er was in de oudheid ook van alles aan gedaan om de graven zo goed mogelijk te verstoppen om plunderingen tegen te gaan.
Er was dus bovengronds weinig meer te zien dan bergen met zand. Op dit moment is nog maar 2/3 van alle graven gevonden. De rest is nog ergens verborgen.
Met een treintje werden wij van de ontvangsthal naar de opgravingen gebracht. Daar waren wij heel blij mee want het was een oven tussen die bergen met de zon erop. Je kon prima koken op het asfalt.
Treintje
We kunnen alleen een paar foto’s van buiten laten zien. In de graftombes was het niet toegestaan om te fotograferen. Of…je kunt het raden….je kon extra betalen. Voor het graf van Toetanchamon moest daarbovenop ook nog extra afgetikt worden. Dit rade Hassan ons af. Het graf is namelijk, op de dodenkamer zelf, niet beschilderd. En alles wat erin lag is in Caïro tentoongesteld. Alleen de mummie van Toet is achtergebleven.
Uiteindelijk hebben wij drie graftombes bekeken die wel uitvoerig beschilderd waren. Eentje lag zelfs op 150 meter diepte. Dit was een flinke tippel als je er even rekening mee houdt dat er binnen geen airco is en het vol met mensen is. Je moet ook niet claustrofobisch zijn.
Toen wij medium-rare gebakken waren zijn wij teruggegaan naar onze bus. De olieleiding naar de versnellingsbak was inmiddels weer geplakt met een stukje kauwgum. Met een gerust hart konden wij dus weer op weg…
Volgende stop, de tempel van Hatsjepsoet.
Ik ga niet over de geschiedenis van dit huis vertellen. Dit kan je op Wikipedia vinden. Link heb ik onderaan de pagina geplaatst.
De tempel ligt op een geweldig mooie plek. Ook hier gelukkig een karretje wat ons naar het eerste terras bracht. Hassan verbood ons uitdrukkelijk om zelf te gaan lopen vanwege de verzengende hitte.
Vanaf het terras waren het twee lange trappen richting de tempel. Prima te doen. Bea had echter andere ideeën. Haar eerste stunt diende zich dan ook al snel aan toen ze haar tweede stel slippers molde door weer ergens achter te blijven hangen. "Voeten optillen" gaan we thuis nog maar eens goed oefenen…
Ja, daar stond ze dan. Eén slipper en één blote voet. Precies tussen de twee terrassen in. Tegels met een gemiddelde temperatuur van “Damn! That’s hot!”.
Nu is Bea op haar werk gewend om veel trappen te lopen. Dit kwam goed van pas. Als een jonge hinde, net gestoken door een bij, vloog ze, op blote voeten, auw auw auw roepend, naar boven richting het huis Anubis waar er schaduw was. Daar aangekomen konden wij kijken of er nog iets te redden was van haar stappers.
En daar was de trouwe nagelknipper van Sandrien weer, die nu niet zo goed werkte als de vorige keer. Deze slippers waren een geduchte tegenstander.
Gelukkig kwamen er twee behulpzame Egyptenaren die de kapotte slipper uit mijn hand griste. De twee Willie Wortels zochten naarstig naar een oplossing. En die kwam er in de vorm van een stukje koperdraad wat door een elektricien op de grond was achtergelaten. Het stukje draad deed het hem, al sneed dit wel tussen Bea haar tenen. En daar waren gelijk ook weer de handjes voor een fooi. Deze keer had ik er minder moeite mee. Wij vervolgde onze ontdekkingstocht door de tempel.
De schoenenmaker
Al foto’s makend liepen wij door de verschillende vertrekken toen wij aangeklampt werden door een vriendelijke man. Hij maakte ons duidelijk dat hij best een paar foto’s van ons samen wilde maken en wees op een paar mooie muurtekeningen. Hij maakte ook gelijk een mooie hoofddoek van Bea haar sjaal en zei dat dit een stuk lekkerder zat dan de hoed die ze op had. En hij had gelijk. Voor de foto kreeg ik zijn hoofddoek even op.
Nu is het zo, heb ik mij laten vertellen, dat het in Islamitische landen niet gebruikelijk is dat een man een vrouw aanraakt anders dan zijn eigen vrouw. Zelfs aankijken is “Not done” hebben wij ondervonden. Bea stelde vragen, ik kreeg de antwoorden. Heel vreemd.
Je zult begrijpen dat, met het bovenstaande in je achterhoofd, er enige paniek in de ogen van onze nieuwe vriend verscheen toen Bea, enthousiast als ze altijd is, een arm om hem heen sloeg en met hem op de foto wilde.
De paniek werd groter toen ze ook nog eens haar rondingen ferm tegen zijn schouder aandrukte waardoor zijn obelisk een eigen leven ging leiden en als aanwijsstokje dienst ging doen. Bea was zo vriendelijk om, voor de foto, mijn pet even als camouflage te gebruiken.
Na de beste man wat extra doekoe toegestopt te hebben namen wij afscheid en zijn wij onze weg vervolgd om vervolgens richting de bus gegaan. Ondertussen nog wat foto's genomen.
Op naar de familie van Hassan waar wij een, totaal niet ingestudeerd, welkom kregen....
Filmpje: Welkom bij de familie
Na het warme (letterlijk) onthaal hebben wij nog even in de winkel rondgelopen. Veel, heeel veel standaard beeldjes. Deze keer alleen echt met de hand gemaakt van echt steen..
Laatste stop voor we weer naar de boot terug gingen was de tempel van Ramses III. Deze farao was de slechtste van allemaal.
Er doen twee verhalen over hem de ronde. De ene dat hij echt slecht was en de tweede dat het maar een miezerig bang mannetje was die zich alleen maar slecht liet portretteren om angst in te boezemen. Je mag zelf je versie kiezen.
Inmiddels liep iedereen op zijn of haar tandvlees. Dus toen het signaal "Terugtrekken" werd gegeven was iedereen blij om weer naar de boot te gaan.
Eenmaal daar aangekomen waren wij in de veronderstelling dat we lekker op het dek van onze rust konden genieten. Helaas, dit is Egypte..
Onze boot naast ons was met een schroef tegen een rots aangekomen waardoor deze krom was. Hierdoor schudde het schip zo dat het gebit van de kapitein los trilde.
Het schip daarnaast had averij opgelopen toen diezelfde kapitein, al klappertandend, probeerde af te meren en de boeg in de zijkant van het schip boorde.
Ik heb het tafereel een tijdje gadegeslagen en met mijn mond open toegekeken hoe men de beide uitdagingen aanpakte. Veiligheidsmaatregelen? Neah....
Onder het genot van herrie en de uitlaatgassen van de dieselaggregaten hebben wij het nog even volgehouden. Toen zijn we maar naar onze kajuit gegaan om te douchen. Het eten stond al bijna weer klaar.
Vanavond vroeg naar bed want morgen heel vroeg op voor de vijf uur durende kamikaze-rit terug naar Hurghada vanwaar wij weer terugvliegen.